وقتی صحبت از انتظار است، مراد انتظار عدالت است و کسی که در انتظار ظهور مصلح است ، خود باید صالح باشد.

جوانی از دوستان دانشجو از من پرسید: شما میگویید خلقی که در انتظار مصلح به سر می برد، باید خود صالح باشد.اگر خود صالح باشد، دیگر چه نیازی به مصلح دارد؟! به او گفتم که پاسخ این سوال در "ی" نکره ی خلقی است نمیگوییم جهان سراسر باید صالح باشد تا بگویند پس چه نیازی به مصلح است؟ پیداست در جهان مقارنِ ظهور که آکنده از ستم و گناه و فساد است ، آن دسته که خود را اهل دین و از منتظران می شمارند، نباید غافل و بی خبر باشند و باید فریاد گر عدالت باشند و مجری آن ، و به تعبیر قرآن کریم : قوامین بالقسط

از شش میلیارد جمعیت همه صالح نمی شوند.شیعه ی اثنی عشری که مدعی است من منتظر ظهور عادلم، حود باید عادل باشد.منتظران باید به تمام وجوه عالم و به وضع موجود جهان معترض باشند .آنان مردم یاند که همه ی لحظاتشان انتظار رهایی انسانیت است و تمام آرمانشان طلوع صبح عدالت. بشر با انتظار زنده است. بشریت در فطرتش هست که نجات پیدا می کند :

امید به نجات یعنی انتظار...

به امید روز موعود...

السلام علیک یا بقیه الله فی الارضه...

منبع: کتابِ پناهِ اهلِ زمین نوشته ی علیرضا مستشاری