گفتم به خدا بین دعایم که دلتنگ اذان سحر کرب و بلایم
همان‌جا که دل از سوز فراغش شده بے تاب
همان وادے شرمندگے آب
همان وادے پاک حرم حضرت ارباب
همان‌جا که زمینش همه نور است
و فرش حرمش از پر حور است
و بر مهدے زهرا .عج. همه شب راه عبور است
همان‌جا که زند پر به هوایش دل من هر دم و هر شب
همان‌جا که به هر جاے زمین هست نشان از قدم محترم حضرت زینب
همان خاک که هم بدر و احد،خندق و احزاب و حنین است

که معروف به بین الحرمین است...

خیلی درده که فقط نگاه کنی و حسرت داشته باشی

و از اون سخت تر اینه که روز اربعین حتی نتونی یه مراسم بری...همچین آدم بی سعادتی هستم من...