هیئت هفتگی سه شنبه شب ها پیش کش به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) 

تعجیل در فرج مولانا صاحب الزمان(عجل الله)صلوات
 

ا للهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم  

پیشنهاد آیت الله بهجت برای رابطه با امام زمان (عج) 

آقایى گفته بود: در خواب دیدم گروهى آمدند از شهر عبور کنند، مخفیانه با هم وعده گذاشتند که خود و جاى خود را پنهان کنند و پس از خرید از بازار و انجام کارهایشان، یکى یکى در محل و یا قهوه خانه اى خاص همدیگر را ببینند. ـ نعوذُبالله ـ مثل قاچاقچى ها و دزدها که از شهر و اهل آن در وحشتند، جدا جدا و یکى یکى در فلان محل یا قهوه خانه یکدیگر را ملاقات کنند.

تا این که در خواب دیدم دور هم جمع شدند، همه آدم هاى نورانى بودند، به حدى که نمی‌شناختم رییس آن ها کدام است، و مُعَمم نبودند جز یکى از آن ها ولى از بس نورانى بودند تشخیص نمی‌دادم که او رییس است. یکى از آن ها درباره من چیزهایى می‌گفت، خبرهایى می‌داد. یک مرتبه یکى از آن ها به او اشاره کرد که دیگر نگو، و او ساکت شد، از این جا فهمیدم که رییس همان شخص است و متوجه شدم که مُعَمم در میان آن ها فقط او بود.

بله، کار صاحب ما ـ عجل الله تعالى فرجه الشریف ـ نعوذ بالله به جایى رسیده که یقین داریم بسیارى از حکومت ها، او و یارانش را مفسد و جانى و اخلالگر می‌دانند و اگر به آن‌ها دسترسى پیدا کنند، اعدام می‌کنند! اگر ما او را نمی‌شناسیم، او همه ما را می‌شناسد و می‌داند و می‌بیند.

بالاخره، در این عصر بین ما و زعیم ما فاصله افتاده و او گرفتار است، خدا می‌داند اگر نُواب اربعه زیادتر بودند چه بلاهایى بر سر آن ها می‌آوردند! اگر چه علماى بزرگى هم چون شیخ مفید ـ قدس سره ـ بوده اند، ولى نواب اربعه از جهاتى راجح بوده اند.

آیا با وجود این می‌شود در این زمان غیبت کارى کرد؟! آیا مقاتله و جهاد، بر ضرر مسلمانان تمام نمی‌شود؟! حال اگر مقاتله نشد و یا نکردیم، آیا راهى براى اصلاح خود و اصلاح دیگران و جامعه داریم یا نه؟ آیا راهى جهت حفظ خود از فساد و اصلاح فاسدهاى قابل اصلاح در جامعه وجود دارد یا خیر؟

به گمان بنده این یک راهى است که هیچ کس نمی‌تواند انکار کند که نشدنى است، و یا این که پیش نمی‌رود و بى نتیجه و بى فایده است. و در عین حال، اشکالاتى و معذوراتى را که راه هاى دیگر دارند، ندارد.

آن راه این است که هر شخصى باید برنامه اصلاحیه اى براى خود تهیه کند؛ به این صورت که مشخص کند این ها اصول اعتقاداتى است که من به آن ها یقین دارم، در زمینه توحید و نبوت و امامت و... و این ها معتقدات بنده است و از روى دلیل بدان عقیده دارم خواه اظهار بکنم یا نکنم، و خواه چیزى اتفاق بیفتد، یا نیفتد، حتى اگر حکومت، دست سفیانى بیفتد و من مجبور شوم که از روى تقیه به او بگویم: «أَلْحَق مَعَک»؛ (حق با تو است.) ـ چون اگر نگویم کشته می‌شوم، و یا نزدیکان و دوستانم کشته می‌شوند ـ اشکالى نداشته باشد.

پس از آن که انسان برنامه خود را درست کرد، باید اول خودش به آن التزام عملى داشته و به آن متعهد شود تا از ناحیه آخرتى خاطر جمع گردد، و پس از آن که خود را با این برنامه اصلاحى اصلاح کرد، می‌تواند دیگران را، هر چند افراد مُنصِف را، با خود هم عقیده کند، و تدریجا به افراد بگوید که این عقیده من است و این هم دلیل من.

به این ترتیب، هر کس می‌تواند کم و بیش دیگران را در برنامه صحیح خود داخل کند. آن افرادى که به این برنامه عمل می‌کنند اول خود را اصلاح می‌کنند و بعد به نوبه خود با فرد سومی‌مطرح می‌کنند، و مانند شخص اول او را به طریقه صحیح خود دعوت می‌کنند.

بدین ترتیب، هر طالب اصلاحى از روى برنامه و ادله صحیحه وقتى خود را اصلاح کرد، دومی‌و سومی‌و چهارمی‌و... را اصلاح می‌کند، و کار به جایى می‌رسد که محیط و افراد جامعه همه صالح می‌شوند. آیا این مطلب قابل تشکیک است؟!

با این راه، اهل ایمان و عُقلا و اهل انصاف صالح می‌شوند، و لازم نیست شمشیر به دست بگیریم و با اهل باطل محاربه کنیم و یا با اهل حق محاربه کنیم؛ زیرا در جنگ شروط محاربه لازم است که براى همه و همیشه میسر نیست؛ ولى ما با این راه می‌توانیم شرایطى را فراهم نماییم که گروه هاى بسیار و جامعه را اصلاح کنیم و شرط آن چیزى جز اصلاح خود و اصلاح غیر، نیست.

اگر کسى در این کار جدى باشد، گمان نمی‌کنم پشیمان شود، و اگر این برنامه به دست افراد منصف افتاد، دیگرى را اصلاح می‌کند و آن دیگرى هم همین طور، و در نتیجه، برخلاف امراض مُسرى، اصلاحات مسرى، تحقق پیدا می‌کند. خداوند متعال می‌فرماید:
«وَمَنْ أَحْیَاهَا فَکَأَنمَآ أَحْیَا الناسَ جَمِیعًا»(2) هر کس یکى را احیا کند، گویا همه مردم را احیا کرده است.

منظور از حیات در این آیه شریفه، نجات دادن از ضلالت و گمراهى در دین است.
این راه اصلاح را نباید کَالعَدَم و نشدنى حساب کنیم، و گرنه پشیمان می‌شویم از این که می‌توانستیم عادل و صالح فراهم کنیم و نکردیم، و در وُسع ما بود و قدرت داشتیم که دنیا را به امن و امان و عدالت وادار کنیم و نکردیم.

انوشیروان از مزدک پرسید: قاتل را می‌کشى؟ گفت: نه. گفت: اگر او را نکشى ممکن است صد نفر دیگر را بکشد.
او را و صد هزار تابع او را در یک روز، در یک مجلس کشت.

پی نوشت:
1. بحارالانوار، ج 51، ص 356؛ الغیبة طوسى، ص 384.
2. سوره مائده، آیه 32. 

صد  موعظه  کن  ولی  زتسلیم  نگو

ازخمس  وزکات  وضرب  وتقسیم نگو

آقاتوبیاولی فقط بایک شرط...

ازآنچه که مادوست نداریم نگو!

 ***

 ازجورزمانه ماشکایت داریم 

انداز?کوه وصخره حاجت داریم

مامشکلمان گرانی وبیکاریست

آقابه نبودنت که عادت داریم...

پذیرایی:

 

امام حسین علیه السلام:

التماس دعا

  فرازی از دعای ندبه

ای مولایم تا کی در فراقت ناله برکشم ، با کدام گفتار تو را بستایم ، و چگونه و با چه زبانی آهسته با تو سخن گویم؟ بسیار دشوار است بر من که از غیر تو پاسخ داده شوم و هم سخن گردم ، بسیار سخت است بر من که بر فراقت بگریم و مردم تو را واگذارند ، بر من سخت و دشوار است که بر تو و نه بر دیگران بگذرد آنچه گذشته است.

آیا کسی هست که مرا یاری دهد تا با او هم ناله شوم و مدتی طولانی باهم بگرییم ، آیا زاری کننده ای وجود دارد که او را در حال تنهایی در زاریش یاری دهم، آیا چشم متألّم از فرط گریه ای هست که چشم من او را بر گریستن همراهی کند ، ای فرزند پیامبر آیا راهی بسوی تو هست که با تو ملاقاتی صورت گیرد ، آیا این روز (تاریک غیبت) به فردای دیدار جمالت می رسد که ما بهره مند شویم.

کی شود که بر چشمه های سیراب کننده ات برآییم و سیراب گردیم؟

کی شود که از آب زلال (ظهور) تو برخوردار شویم که تشنگیمان طولانی شده؟

کی شود که هر بامداد و شامگاه به دیدارت مشرف شویم و دیده هایمان روشن گردد؟

کی تو ما را و ما تو را ببینیم در حالیکه پرچم پیروزی را برافراشته و آشکارا دیده شوی.

آیا می شود که پیرامونت گرد آمده باشیم و تو رهبری مردم را عهده دار شده باشی، در حالی که جهان را از عدل و داد پر کرده، و دشمنانت را خواری و عقوبت چشانده، و سرکشان و منکران حق را نابود فرموده باشی، و متکبران را ریشه کن ساخته و ستمگران را از بن براندازی و ما بگوییم: حمد مخصوص پروردگار جهانیان است.

  دعای آن حضرت برای بخشیده شدن گناهان شیعیان

پروردگارا ! شیعیان ما از شعاع انوارمان و باقیمانده ی طینت ما آفریده شده اند ، و ایشان براساس تکیه بر محبت و ولایت ما گناهان بسیاری را انجام داده اند.

اگر گناهانشان بین تو و ایشان مانع ایجاد کرده از آنان درگذر، ما از ایشان خشنود شده ایم ، و خطاهایی که بین خودشان مرتکب شده اند را در برابر خمس ما برایشان ببخشای ، و آنان  را در بهشت وارد ساز و از دوزخ دورگردان ، و ایشان را شامل غضبی که بر دشمنانمان روا می داری ، قرار نده.

  سخن آن حضرت در رعایت حال شیعیان

ما از رسیدگی و سرپرستی شما کوتاهی و اهمال نکرده و یاد شما را از خاطر نبرده ایم که اگر جز این بود دشواریها و مصیبتها بر شما فرود می آمد و دشمنان شما را ریشه کن می نمودند.

 (بحار الانوار53 : 175 ، احتجاج 2 : 497)

  سخن آن حضرت در وظیفه مردم در زمان غیبت

پس هریک از شما باید کاری بکند که وی را به محبت و دوستی ما نزدیک می کند، و از آنچه که خوشایند ما نبوده و باعث کراهت و خشم ماست دوری گزیند، زیرا فرمان و امر ما ناگهان فرا می رسد، در هنگامیکه توبه و بازگشت برای او سودی ندارد، و پشیمانی او از گناه ، از کیفر ما نجاتش نمی بخشد.  

 (بحار الانوار 53 : 176)

 کلام آخر حدیثی از امام صادق (ع) است که می فرمایند:

(( هر که شور یاوری قائم را دارد باید انتظار کشد ، در حال انتظار پرهیزکارانه عمل کند و رفتار نیکو و شایسته پیش گیرد ، این چنین فردی اگر هم مرگ را در آغوش کشد، و قائم ، پس از مرگش قیام نماید، پاداشی همچون یاران و یاوران حضرت را خواهد داشت ، پس بکوشید و منتظر باشید ، ( و این کوشش و انتظار ) گوارایتان باد ای گروه آمرزیده! ))

آری! شیعه در زمان غیبت باید پیوسته در سرش شور او ، قلبش مالامال از عشق به او ، سینه اش لبریز از محبت او ، اندیشه اش جانفشانی در رکاب او ، آرزویش دیدار او ، دعایش صلوات بر او ، نیایش اش گشایش فرج او ، وجودش یکپارچه سوز و گداز ، و هستی اش شعله ای زبانه کشیده از عشق او باشد.

                                                                              جعلنا الله بحقه من الفائزین بلقائه فی غیبته

                                                                                  و من انصاره و اعوانه بعد ظهوره