فرازی از دعای ندبه

ای مولایم تا کی در فراقت ناله برکشم ، با کدام گفتار تو را بستایم ، و چگونه و با چه زبانی آهسته با تو سخن گویم؟ بسیار دشوار است بر من که از غیر تو پاسخ داده شوم و هم سخن گردم ، بسیار سخت است بر من که بر فراقت بگریم و مردم تو را واگذارند ، بر من سخت و دشوار است که بر تو و نه بر دیگران بگذرد آنچه گذشته است.

آیا کسی هست که مرا یاری دهد تا با او هم ناله شوم و مدتی طولانی باهم بگرییم ، آیا زاری کننده ای وجود دارد که او را در حال تنهایی در زاریش یاری دهم، آیا چشم متألّم از فرط گریه ای هست که چشم من او را بر گریستن همراهی کند ، ای فرزند پیامبر آیا راهی بسوی تو هست که با تو ملاقاتی صورت گیرد ، آیا این روز (تاریک غیبت) به فردای دیدار جمالت می رسد که ما بهره مند شویم.

کی شود که بر چشمه های سیراب کننده ات برآییم و سیراب گردیم؟

کی شود که از آب زلال (ظهور) تو برخوردار شویم که تشنگیمان طولانی شده؟

کی شود که هر بامداد و شامگاه به دیدارت مشرف شویم و دیده هایمان روشن گردد؟

کی تو ما را و ما تو را ببینیم در حالیکه پرچم پیروزی را برافراشته و آشکارا دیده شوی.

آیا می شود که پیرامونت گرد آمده باشیم و تو رهبری مردم را عهده دار شده باشی، در حالی که جهان را از عدل و داد پر کرده، و دشمنانت را خواری و عقوبت چشانده، و سرکشان و منکران حق را نابود فرموده باشی، و متکبران را ریشه کن ساخته و ستمگران را از بن براندازی و ما بگوییم: حمد مخصوص پروردگار جهانیان است.

  دعای آن حضرت برای بخشیده شدن گناهان شیعیان

پروردگارا ! شیعیان ما از شعاع انوارمان و باقیمانده ی طینت ما آفریده شده اند ، و ایشان براساس تکیه بر محبت و ولایت ما گناهان بسیاری را انجام داده اند.

اگر گناهانشان بین تو و ایشان مانع ایجاد کرده از آنان درگذر، ما از ایشان خشنود شده ایم ، و خطاهایی که بین خودشان مرتکب شده اند را در برابر خمس ما برایشان ببخشای ، و آنان  را در بهشت وارد ساز و از دوزخ دورگردان ، و ایشان را شامل غضبی که بر دشمنانمان روا می داری ، قرار نده.

  سخن آن حضرت در رعایت حال شیعیان

ما از رسیدگی و سرپرستی شما کوتاهی و اهمال نکرده و یاد شما را از خاطر نبرده ایم که اگر جز این بود دشواریها و مصیبتها بر شما فرود می آمد و دشمنان شما را ریشه کن می نمودند.

 (بحار الانوار53 : 175 ، احتجاج 2 : 497)

  سخن آن حضرت در وظیفه مردم در زمان غیبت

پس هریک از شما باید کاری بکند که وی را به محبت و دوستی ما نزدیک می کند، و از آنچه که خوشایند ما نبوده و باعث کراهت و خشم ماست دوری گزیند، زیرا فرمان و امر ما ناگهان فرا می رسد، در هنگامیکه توبه و بازگشت برای او سودی ندارد، و پشیمانی او از گناه ، از کیفر ما نجاتش نمی بخشد.  

 (بحار الانوار 53 : 176)

 کلام آخر حدیثی از امام صادق (ع) است که می فرمایند:

(( هر که شور یاوری قائم را دارد باید انتظار کشد ، در حال انتظار پرهیزکارانه عمل کند و رفتار نیکو و شایسته پیش گیرد ، این چنین فردی اگر هم مرگ را در آغوش کشد، و قائم ، پس از مرگش قیام نماید، پاداشی همچون یاران و یاوران حضرت را خواهد داشت ، پس بکوشید و منتظر باشید ، ( و این کوشش و انتظار ) گوارایتان باد ای گروه آمرزیده! ))

آری! شیعه در زمان غیبت باید پیوسته در سرش شور او ، قلبش مالامال از عشق به او ، سینه اش لبریز از محبت او ، اندیشه اش جانفشانی در رکاب او ، آرزویش دیدار او ، دعایش صلوات بر او ، نیایش اش گشایش فرج او ، وجودش یکپارچه سوز و گداز ، و هستی اش شعله ای زبانه کشیده از عشق او باشد.

                                                                              جعلنا الله بحقه من الفائزین بلقائه فی غیبته

                                                                                  و من انصاره و اعوانه بعد ظهوره